عجب عکسی ...

سانس اول : الان دقیقاً ساعت 20:50 است که من می خوام این مطلب رو بنویسم با این تفاوت که من این مطلب رو الان می نویسم اما زمان انتشارش ممکنه آخر شب باشه یا اولین دقایق روز بعد ...

داشتم بلاگ یه کسی رو می خوندم تا چنددقیقه پیش که خیلی دوسش دارم

محمد پسر عموی گلم که بهترین رفیقمه توی فامیل و مث راما و پارسا داداشام خیلی دوسش دارم

حیف ، خیلی حیف که از هم دوریم و توی دو تا شهر مختلف زندگی می کنیم ، خیلی دوس داشتم کنارم بود و همه وقتمون رو با هم می گذروندیم

آها یادم رفت ، داشتم بلاگش رو می خوندم ، یهو دیدم از خاطراتی که میاد اینجا و می ره گفته !

منم دیدم واقعاً حیفه که اسمش رو و اینکه چقدر واسم ارزش داره رو اینجا نگم ...

سانس دوم : الان اومدم ، مهمون داشتیم و هنوزم داریم و من نزدیک به ساعت های 22:27 دقیقه رسیدم خونه و الان که دارم می نویسم ساعت 22:57 است

نمی دونین وقتی داشتم سانس اول رو می نوشتم چه اتفاق بدی افتاد ، مجبور شدم صفحه رو ببندم و برم ...

یکی از شرکت ها ، با حوزه نظام وظیفه قرارداد داشت که بچه های آموزشی رو ببره اراک اما ماشین خراب شده بود و سربازا از ساعت 3 عصر تا ساعت 9 توی پایانه ول می چرخیدن ( البته با خانواده هاشون )

خلاصه بعد کلی دویدن و چرخیدن و راه رفتن تونستیم اینا رو متقاعد کنیم که بچه های غیر بومی که از شهرستان به مرکز استا اومده بودن ، توی مسافرخونه ساکن بشن ، شام بهشون داده بشه و روز بعد ساعت 9 که بعد به 10 و در آخر به 2 عصر کشیده شد ، به سمت اراک حرکت کنن ...

خلاصه امروز خودی نشون دادم و تونستم با پیگیری کارای این بنده دا ها رو هم راه بندازم و شکر ، راضی بودن ...

دم مدیر شرکت گرم که خیلی حمایتم کرد ...

یه عکس خیلی خیلی خیلی نامحسوس از خودم ، راما و محمد واستون می زارم ...

پ.ن اول : دوستان عزیز توجه کنین ، اگر می بینین من عکس هائی که که مربوط به من هست رو با کلی افکت و کارای فوتوشاپی که صورتم رو کاملاً می پوشونم به دلیل اینه که من دوس ندارم این بلاگ رو کسی بدونه که مربوط به منه ... ( یه جورائی محافظه کاریه )

پ.ن دوم : ممنونم که اهمیت می دین و به بلاگ من سر می زنین ...

واسه اون نوشت : عزیزم دوست دارم ...