یاد باد آن روزگاران ، یاد باد ...

امشب یاد قدیما افتادم ، بچگی هام با هزار کار کرده و نکرده و بی عقلی و ...

یاد بهترین دوران مدرسم که خیلی بهم خوش گذشت و همیشه دعوا و بخند و ... ( 2 و 3 هنرستان )

یادمه کلاغ پر بازی می کردیم ، هر کسی اشتباه دستش رو بالا می کرد همه بچه ها دستش رو می گرفتن می زدن بهش بیچاره ...

کل کل ، دعوا ، خنده و ...

حیف زود تموم شدن ، این روزا اگرم اون بجه ها رو ببینی ممکنه بعد سالی 1 دفعه باشه

تو خیابون ، بی هوا ، یهوئی ...

دورانی بود واسه خودش ، حیف که تموم شد

بچه ها رو که می دیدم همیشه یاد اون زمانا می کردن ، می گفتن چقدر زمان زود گذره و تموم می شه ...

الان چی ؟!

الان تمام سرگرمیم ( اونم اجباری ) شده نت و نت و نت ...

یا خونه پای نت نشستم ، یا سر کارم ...

اگرم می رم بیرون فقط به خاطر کاره

بهترین دوستام الان هر کدوم توی یه شهری درگیر کاراشونن ...

یکی تبریز داره درس می خونه ، یکی مشهد داره کار می کنه اونی هم که اینجاس بیچاره امتحاناش داره شروع می شه و همش در گیر کاراشه ...

همه دلخوشیم یه شماره است که ذخیره شده و همین نت و حرفیدن با عشقم و نوشتن توی خودنویس ...

خدایا نورکتم هر چی خودت صلاح می دونی ...

امشب پیاده امکان داره برم خونه یکی ...

هم ورزشیه هم اینکه اونو می بینم بعد یک هفته ...

می ترسم عشقم بره سر کار ، حتی نتونم خونش برم با اینکه بهش قول دادم بعد از اینکه مستقل شدم همیشه با عشق خونشونیم و با همش خوش می گذرونیم ...

واسه اون نوشت : کاش الان پیشم بودی ، باهم می رفتیم تو کل شهر دور می زدیم و مسخره بازی در می آوردیم ! حیف که نمی شه ...